جرج برنارد شاو

۱۳۲۹/۷/۱۱ - 1235/5/4

جرج برنارد شاو
جرج برنارد شاو (George Bernard Shaw) که به خواست خودش با نام برنارد شاو شناخته می‌شود، نمایشنامه‌نویس، منتقد، مجادله‌گر و فعال سیاسی ایرلندی بود. شاو در ۲۶ جولای ۱۸۵۶ در دابلین به دنیا آمد. تأثیر برنارد شاو بر تئاتر، فرهنگ و سیاست غرب از دهۀ 1880 تا پایان عمر او چنان بود که حتی پس از مرگش نیز ادامه یافت. جرج برنارد شاو بیش از شصت نمایشنامه نوشت. از جمله آثار مهم او می‌توان از بشر و فوق بشر (1902)، پیگمالیون (1913) و ژان مقدس (1923) نام برد. شاو با طیفی از طنز معاصر و تمثیل تاریخی در آثار خود، به نمایشنامه‌نویس برجستۀ دوران خود تبدیل شد و در سال ۱۹۲۵ جایزهٔ نوبل ادبیات را دریافت کرد. شاو که در دابلین ایرلند به دنیا آمد، در سال ۱۸۷۶ به لندن نقل مکان کرد و در آنجا تلاش کرد تا خود را به عنوان یک نویسنده و رمان‌نویس تثبیت کند. او با این هدف روند سختی را برای خودآموزی آغاز کرد. در اواسط دهۀ 1880 او به یک منتقد شناخته‌شدهٔ تئاتر و موسیقی تبدیل شد. در پی یک بیداری سیاسی، او به انجمن تدریجی‌گرای فابیان پیوست و برجسته‌ترین جزوه‌نویس آن شد. شاو سال‌ها پیش از نخستین نمایش‌نامۀ موفق خود در سال ۱۸۹۴ با نام «مرد و اسلحه» نمایشنامه‌نویسی می‌کرد. او تحت تأثیر هنریک ایبسن، به دنبال معرفی یک رئالیسم جدید در درام انگلیسی‌زبان بود و از نمایشنامه‌هایش به عنوان ابزاری برای نشر باورهای سیاسی، اجتماعی و مذهبی خود استفاده می‌کرد. دیدگاه‌های شاو اغلب بحث‌برانگیز بود. او مروج اصلاح نژادی و بهسازی الفبا بود و با واکسیناسیون و مذهب سازماندهی‌شده مخالفت می‌کرد. در اواخر دهۀ 1920، او به میزان زیادی از تدریج‌گرایی فابیانیسم چشم‌پوشی کرد و اغلب از دیکتاتوری‌های راست و چپ از جمله موسولینی و استالین می‌نوشت و به تحسین آن‌ها می‌پرداخت. جرج برنارد شاو در دهۀ پایانی زندگی خود کم‌تر به اظهار نظر عمومی پرداخت، اما تا اندکی پیش از مرگش (۲ نوامبر ۱۹۵۰)، در سن نود و چهار سالگی، به نوشتن پربار ادامه داد و تمام افتخارات دولتی، از جمله نشان شایستگی در سال ۱۹۴۶ را رد کرد. از زمان مرگ شاو، نظرات علمی و انتقادی در بارهٔ آثار او متفاوت بوده است، اما همواره در میان نمایشنامه‌نویسان بریتانیایی، پس از شکسپیر، رتبۀ دوم را به خود اختصاص داده است. تحلیلگران برنارد شاو را یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان بر نسل‌های مختلف نمایشنامه‌نویسان انگلیسی می‌دانند. واژهٔ «شاویان» به عنوان دربرگیرندهٔ عقاید شاو و ابزار بیان آن‌ها، به زبان انگلیسی وارد شده است. گزیدهٔ آثار: کسب و کار میسیز وارن (۱۸۹۳)، مرد و اسلحه (۱۸۹۴)، کاندیدا (۱۸۹۷)، مرد تقدیر (۱۸۹۷)، سزار و کلئوپاترا (۱۹۰۱)، بشر و فوق بشر (۱۹۰۳)، ماژور باربارا (۱۹۰۵)، نمایش‌های خوشایند (۱۹۰۵)، بریده‌های جراید (۱۹۰۹)، پیگمالیون (۱۹۱۳)، ژان مقدس (۱۹۲۵)، گاری سیب (۱۹۲۸)، خواستگاری به سبک روستایی (۱۹۳۳) و هالوی جزایر پیش‌بینی نشده (۱۹۳۴).
530 بازدید