فریدون توللی

فریدون توللی
به سال 1296 هجری شمسی در شهر شاعرپرور شیراز، جلال توللی دارای فرزندی شد که او را فریدون نامید. فریدون در همان شهر زادگاه خود به دبیرستان رفت و سپس رهسپار تهران شد و در رشتۀ باستان‌شناسی دانشگاه تهران، مدرک کارشناسی گرفت. نخستین کار دولتی او در ادارۀ ثبت اسناد و املاک آن روزگار بود، اما پس از چندی به ادارۀ باستان‌شناسی انتقال یافت تا در رشتۀ تحصیلی خود به خدمت ادامه دهد. فریدون توللی همانند بسیاری از شعرا و ادبای همدورۀ خود، در کنار شغل رسمی که برای گذراندن زندگی به آن می‌پرداخت، در خلوت، احساسات سرشار و ذوق لطیفش را در قالب شعر می‌سرود. او سراینده‌‌ای‌ست که طبع روان خود را هم در عرصۀ شعر کهن و هم شعر نو آزموده و به راستی که به تأیید صاحب‌نظران از این آزمون سربلند بیرون آمده است. این شاعر شیرازی همچنین حکایاتی به نظم و نثر دارد که به شیوۀ ادبای پیشین، مسجع و قافیه‌دار می‌باشد. موزونی این آثار که ظرافت و مهارتی ویژه از زوایای نهانی استعداد هنرمند را آشکار کرد، با تحسین و تشویق بسیاری از هنرشناسان و اهل قلم رو به رو شد. استقبال از سروده‌ها و نوشته‌های توللی تا آنجا بالاگرفت که برخی از آثار او به زبان‌های دیگر نیز ترجمه شد. عناوین زیر را می‌توان یادگارهای گران‌قدر این هنرمند دانست: «رها» مجموعۀ شعر، «التفاصیل» به نظم و نثر، «کاروان» شعر به شیوۀ کهن، «نافه» شعر نو، «پویه» مجموعۀ غزلیات و قصاید. فریدون توللی که در سال‌های واپسین خدمت، ریاست کاوش‌های باستان‌شناسی استان فارس را بر عهده داشت، در خرداد ماه سال 1364 در شیراز دیده بر دنیای خاکی فروبست. پیکر این شاعر نیکوسخن را در محوطۀ آرامگاه حافظ ـ شاه شعرای شیراز و پارسی‌سرایان ـ درون مقبرۀ خانوادگی او جای دادند. راه مقصود خـون مـی‌خـورم چـو غـنـچـه کــه جــز بــاد در ایــن زمـانـه مـحــرم پـیــغــام راز نیست آواره‌گــــــرد وادی تـــــــشــــــویـــــــش را آن قـبـله‌ای که مـی‌طـلـبـی در حـجـاز نیست راهـی کـه سـر بـه درگـه مـقصود مـی‌نـهـد صد عمر اگر در آن به سـر آید دراز نیست8572 بازدید